Het leven is geen repetitie, is wel zo een beetje mijn levensmotto, dat door de buitengewone omstandigheden van mijn leven is ontstaan. Te vaak, naar mijn idee, lopen we rond in ons leven alsof we aan het repeteren zijn, alsof we eeuwig de tijd hebben en alles wat we “echt”willen doen, later, ooit kunnen doen. We vertellen onszelf dat we het later, straks gaan doen en leven veel te veel vanuit "moeten" en de automatische piloot.
Waar wachten we op? Waar zijn we bang voor? Dit is het! Dit, “Nu”, hier is jouw leven, het prachtige leven vol wonderen, pijn, uitdagingen. Ik koos, omdat ik het jong dreigde te verliezen, om het met volle teugen in voor- en tegenspoed, met een open hart, te leven.
Een andere belangrijke les die ik heb geleerd, is om mijn “verhaal” los te laten. Dat was in mijn geval het verhaal van een getraumatiseerd kind, van slachtoffer, van chronisch/ ongeneeslijk ziek iemand. Ik heb geleerd dat wanneer ik het omarm vervolgens loslaat, ik zie dat ik zoveel meer ben. Kunstenaar, zanger, danser, sociaal werker, schrijver, tuinder, dierenvriend, tolk, natuurliefhebber, meditatie leraar, sterrenstof, kok, water, lucht, aarde. Je begrijpt het ?!Je bent niet jouw levensverhaal. Je bent meer dan je trauma’s, je beroep, je ziekte, je portemonnee, je ouderschap, carriére, laat je niet begrenzen.
Het leven, mooi, kostbaar en vol wonderen!
Mijn buik vol
bol van heerlijk eten
vol tevredenheid
mijn hond slaakt een diepe zucht
omhelsd door de lome,
warme middag
als een deken
versierd met vogelzang.
uit mijn diepste rijst een glimlach die de zon laat schijnen
-druk in het hoofd
Als ik merk dat ik aan iets vasthoud, ergens over maal, oordeel, of anderzijds in mijn gedachten vast zit, zeg ik tegen mezelf : laat los, laat los, laat los.
Het feit dat wij ons vaak langer dan nodig met een emotie, een verhaal of een ervaring bezig houden, dan nodig en onszelf onnodige stress bezorgen en nare emoties in stand houden, kan heel veel energie kosten.
In deze oefening ga je met je aandacht naar je ademhaling en kijkt wat onder de hardnekkige emotie zit ,onder de obsessie, de malende gedachte. Welke lichamelijke sensaties aanwezig zijn, gespannen schouders, fronsen of samentrekken van bepaalde spieren of je maag, of wat het ook is. Je kijkt met welk gevoel dit gepaard gaat . Als het ware met je hart kijken i.p.v. met je analytisch denken. Je kijkt met mededogen naar wat achter het verhaal schuilt. Je hoeft hierbij niet echt te denken , maar echt op je gut instinct af te gaan.
Wanneer je verbinding voelt, omarm je deze sensatie/ het gevoel met een liefdevolle, soort onvoorwaardelijke en moederlijke compassie en acceptatie. Je laat toe dat het gevoel er helemaal mag zijn. Voel je jezelf zachter worden? Ontstaat er een gevoel van ruimte voor wat er is?
Die liefdevolle aandacht zorgt ervoor dat de onderliggende, gerationaliseerde pijn zich gehoord voelt, waardoor het obsessieve denken kan stoppen en er ruimte is om verder te gaan en om daadwerkelijk in het Nu aanwezig te zijn. Die aanhoudende gedachte is er niet voor niets, het is eigenlijk juist, zoals ziekte, dit kan zijn een waarschuwing van je geest, dat je aandacht gevraagd wordt. De kunst is om de onderstroom ervan te durven voelen, het onderzoek aan te gaan.
En jezelf met een liefdevolle glimlach vanuit binnen te bejegenen en te omarmen.
Reactie plaatsen
Reacties