worstelen met taboes

Terwijl de ochtend opdroogt en de bladeren door de herfstwind gedanst worden, lig ik nog in de warme cocon van mijn bed met een kopje thee. Eindelijk weer eens geen haast 's ochtends, heerlijk.

Haast en het eeuwige moeten,dat velen van ons zich opleggen, daar zit ik altijd mee te worstelen. Zeker omdat ik door mijn krakkemikkig lichaam ook veel minder kan meedoen aan de mallemolen van het moeten. Dan spelen er tegenstrijdige krachten van aan de ene kant een lichaam dat behoefte heeft aan veel rustpauzes, vaak onvoorspelbaar.Aan de andere kant veel interesses en een innerlijk, deels door opvoeding en maatschappelijke druk ingegeven, “moeten”. Anders hoor ik er toch niet bij?! Ben ik nutteloos, een parasiet van de maatschappij, lui, overbodig, tel niet mee, oninteressant…….noem maar op, al die innerlijke kritiek die ik telkens voorbij zie komen, maar gelukkig steeds beter weet los te laten en minder serieus neem.

Plus dat ik gewoon ook graag “wil” meedoen, waar een hele andere energie achter zit, dan achter het "moeten". Maar het blijft telkens zoeken naar de balans en niet teveel hooi op de vork nemen, een geluid, een worsteling, die ik veel om me heen hoor. 

In Plum Village hebben ze hier een leuke oplossing voor bedacht, namelijk een lazy day. Een dag geheel zonder programma, waarbij er ook gevraagd wordt om geen uitstapjes te plannen, maar de dag gewoon echt zichzelf te laten ontvouwen. Hoewel religies dat tuurlijk ook al kenden, zondag of vrijdag als rustdag, (maar dan wel naar de kerkdienst moeten, daar heb je dat "moeten" weer hahaha). Heel gezond voor de doorgedraaide westerling die daar aankomt.

En dan is er nog zo'n thema dat een taboe is. Woede, boosheid, althans bij mij ligt dat beladen. Mede door mijn kindertijd, waarin de woede door sommige familie leden echt angstaanjagende vormen aannam, die mij heel erg angstig maakten. Vervolgens stopte ik de mijne zover weg, tot een therapeut, jaren later mij tijdens een sessie over mijn kindheid vroeg of ik niet woedend was over wat er was gebeurt. Ik had de boosheid zo goed weggestopt, dat het tot dat moment met de therapeut niet eens in me op was gekomen dat boos zijn überhaupt een van mijn gevoelens kon zijn!

Inmiddels kan ik het wel hoor, het boos zijn, maar ook mijn vele jaren met het boeddhisme heeft toch een zeker innerlijk taboe gebracht op een openbare woede vertoning. En het is ook niet prettig, zeker niet als een ander er doelwit van wordt. Daarom waardeer ik wel de kunst om de woede eerst te laten bezinken of uit te schreeuwen, dansen stompen op een levenloos voorwerp. Een kussen is erg geschikt, hahaha. En dan in rust met de ander erover te praten.

Maar ik heb ook worstelingen ermee, zeker innerlijk. Ik hou van eerlijkheid en ben direct, maar lang niet iedereen is goed om de eigen gevoelens onder ogen te zien en te verwoorden. En dan blijft er soms dus veel onuitgesproken, onhelder, troebel.

Een broedgebied voor aannames, veronderstellingen, projecties enzovoorts ontstaat.

En in die moeras wil ik nog wel eens hardnekkig boze gedachten hebben, die ik met alle mindfulness maar moeilijk een halt toe kan roepen. Als ik niet oplet , kleuren ze mijn dag en wordt mijn innerlijke ondertoon een soort bozig gemompel, ook over mijn vele lichamelijke klachten en dat ik toch zoveel alleen moet doen en niet genoeg hulp en en en. Je hoort het al….Er speelt weer een moeten doorheen. En waarschijnlijk is dit ook wel een beetje herkenbaar?

Een mooie gedachte die mij helpt is mijn geest als hemel te zien en me eraan te herinneren dat achter de sombere mopper- wolken altijd blauwe hemel is , waar ik telkens mee contact kan maken wanneer de mopper-wolken alles grijs willen kleuren.