menselijke relaties

menselijke relaties

Ik ben sinds een paar maanden weer eens in therapie. Emotioneel onderhoud, dat ik net zo essentieel vind als zeg bvb een onderhoudsbeurt van je auto. We pellen lagen in onze ontwikkeling. Telkens denk je: “ik ben er, ben gelukkig, tevreden, alles loopt goed”Maar dan maak je iets mee waardoor er weer oud zeer aangeraakt wordt en je ontdekt, dat er nog een laag gepeld moest worden. En nog een en nog en nog een tot……

Bij mij is dit op moment de verhouding met mijn lichaam en mijn zelfbeeld als vrouw. Ik dacht lekker in mijn vel te zitten (en dat is ook zo), maar door het dansen dat ik recent weer met volle teugen ben gaan ontdekken, merk ik, hoeveel verdriet, woede, rouw er zit om al mijn lichamelijke pijn en veranderingen!

Het is ook heel wat geweest de afgelopen 40 jaar, mijn hele volwassen leven notabene.

Ziekenhuis in ziekenhuis uit, de ene na de andere zware behandeling, alsmaar meer pijn, invalide worden. Of zoals ik het liever zeg: anders-valide worden, met alle emotionele, seksuele en psychologische gevolgen vandien. 

Het heeft me ook heel veel inzicht gebracht: liefde, loslaten, het leven omarmen, de essentie van het leven zien. Maar ik heb ook vaak, te vaak niet kunnen meedoen, geen seks kunnen hebben, daardoor partners verloren. En me schuldig gevoeld over mijn ziek zijn. In het begin was ik ook vies van mezelf, omdat hiv overdraagbaar is. En oh zo onzeker.

Maar meer en meer heb ik geleerd, dat al dit hier een dans is. Dat wij licht zijn, verbonden en heel en alle pijn en afscheiding maar tijdelijk en niet werkelijk wezenlijk. Hoewel de lessen het wel zijn. Het is alsof we weer zo onbevangen, vrij, speels en open moeten worden als kleine kinderen, maar dan met het geleerde van onze levenslessen op zak.

En dan verder dansen, vrij en volmondig. 

Dat neemt niet weg, dat er verdriet is, dat mijn lichaam, nu na de kanker zoveel zwaarder is, met een enorme buik vol water en ik enorm onzeker ben over mijn vrouwelijkheid. 

Fantastisch dat ik zo gestreden heb, stoer en strijdbaar en dat ook tot vervelens toe te horen kreeg en krijg, maar verdomme mis als mooie vrouw gezien te worden! En vooral mezelf als mooie vrouw te zien, ook nu, dat alles zwaarder is, trager, rimpeliger en dat alleen maar meer wordt tuurlijk door de jaren. 

Soms vervloek ik de jaren in bed, de jaren die ik niet van een jong lichaam kon genieten. Niet met leeftijdsgenoten kon meedoen.

En wil het uitschreeuwen, al het verlies op zoveel vlakken, dat niet aan mijn blozende wangen af te lezen is. En ik merk dat er stiekem een stemmetje in me zit, dat wanneer ik iemand leuk vind, denk dat die persoon mij vast niet moet omdat…….. en dan begint een heel verhaal van innerlijke onzekerheid, pijn en verdriet.

En vraag ik me af of ik dit enorme gat, geslagen door opgegroeid te zijn in bizarre omstandigheden, ooit volledig leer te omarmen, vullen. En niet meer die piepstem hoor, wanneer ik heel onzeker ben, die gered wil worden. Zouden zo de sprookjes zijn ontstaan met prinsen, die prinsessen redden?

Hoe dan ook heb ik geleerd mijn eigen reddster te zijn, vandaar ook therapie en andere zelfzorgzaamheden. En ik ben eigenlijk heel tevreden met mijn leven, dankbaar op moment een stabiele gezondheid te hebben. Ook besef ik me terdege, door mijn eerdere relaties, hoeveel tumult een partner met zich mee kan brengen. Ja, het is fijn de dingen te delen, maar een relatie is niet zaligmakend of de enige manier tot geluk, zoals in onze maatschappij wordt aangenomen. De verbinding, het licht, gelukkig zijn, is een directe vervulling, die absoluut niet via een partner hoeft te lopen, maar te maken heeft met mijn openheid naar de liefde van het universum. Ik denk zelfs, dat wij vaak deze liefde, die wij eigenlijk moeten leren zelf te vinden, per abuis bij onze partner zoeken en dan teleurgesteld raken.

Maar hoe ik deze dans verder doe, dat staat in de sterren geschreven. Of alleen of samen met iemand, ik wil hem dansen in liefde, naar het licht toe.