Melancholieke zomergevoelens, die emoties oproepen. Vlagen van nostalgie, opgeroepen door muziek, gedeeltelijk uit de jaren 80, toen ik net in Nederland; veel vrienden aan Aids verloor. De muziek roept de intensiteit van onze toenmalige vreugde, vriendschap en gedeelde pijn op. De bitterzoete herinneringen aan vriendschappen, die mij ongelooflijk veel geschonken hebben en dankzij wie ik, misschien nog meer dan van mijn meditatie leraren geleerd heb, dat het leven nu is. Vrienden, die veel te jong vertrokken, soms al midden twintig, mijn leeftijd van toen. Toen, toen ook ik dacht, dat ik geen 30 zou worden, wat iedere ontmoeting des te kostbaarder maakte en de tijd, tja de tijd, die voor mij sowieso vaak anders lijkt dan voor vele mensen, die ijlde voorbij. Jaren later, bij Thich Nhat Hanh leerde ik die intensiteit te kalmeren. Of beter gezegd, te ervaren op een mildere manier, in de vluchtige schoonheid van een bloem mijn liefde van mijn vluchtig levende vrienden terug te zien. Het inter-zijn te ervaren en daarmee ook de dood anders te zien.
Geen wonder dat in een tijd van mijn leven waarin het wervelde van hiv-aktivisme, uitgaan en begrafenissen, de diepgaande stilte in Abdij Maria Toevlucht bij mijn dierbare leraar Jef Boeckmans, mij zoveel vrede bracht. De diepe stilte, zwanger van vrede, daar achter mijn chaotische brein.
Des te pijnlijker dan, dat een paar weken terug een vriend, die een diepe spirituele wijsheid en warmte uitstraalde, het leven te zwaar vond om ermee verder te gaan en ons schokte door er plots een einde aan te maken. Lieve vriend, zo kort heb ik van je mogen genieten, ik hoop dat je nu je pijn met je licht kan verenigen en zien dat de twee bij elkaar horen, hetzelfde zijn. Ik zie je terug in de bomen, waar je zo van hield en die ik dagelijks begroet wanneer ik samen met mijn honden van het groene geschenk van de wereld geniet.
Meer en meer besef ik me hoezeer de pijn bij de vreugde hoort, waardoor ik mijn pijn (iets) beter kan dragen. En het daagt me meer en meer, wat een geschenk van innerlijke vrede en vreugde mijn bewogen leven mij heeft gebracht. De oogst van een dankbaar hart, een tevreden geest, en beseffen, hoe rijk ik ben dankzij al mijn pijn, uitgekristalliseerd dankzij de wijze leraren die mij hielpen te durven kijken en te zijn met al wat er is in mijn leven; het duistere en het schone.
En vooral om de reis van de verkenning in mijn binnenste, ook als een avontuur te ervaren en niet als iets engs, zoals toen ik de ontdekkingstocht begon, lang geleden.
Maar mijn pijn, angst, verdriet als delen van mij te zien, die er allemaal mogen zijn, samen met het vrolijke kind, de onzekere Michele, de uitbundige, de stille enzovoorts.
Er leven zelfs bloemen, bergen, wolven, woede-draken, schreeuw-monsters,engelen en onnoemelijke wereld, die nog op ontdekking wachten, daar binnenin.
“ Wat ben je mooi komkommer, zo krom en gerimpeld als je bent” zei het vallende rozenblaadje, terwijl het met een zucht op de aarde viel. De komkommer, die een middagdutje deed, schrok wakker en verbaasd, bedankte hij het rozenblaadje, dat hij juist altijd bewonderd had om haar kleur en geur.
En terwijl de mieren elkaar aanstoten en attent maakten op het heerlijke rozenblaadje dat ze in stukken konden snijden om naar huis te dragen, zat het musje met zijn maatjes naar de mieren te koekeloeren. “Mmhh, lekker toetje” zei de een, "die lust ik wel als ik de aalbes op heb”. En de aalbes die nog net hadden gepiekerd over de zin van het leven, gleed door de snavel naar de maag van het musje, zich te laat beseffen, dat teveel prakiseren je doet vergeten naar de fladderende vlinders te kijken.
Reactie plaatsen
Reacties