dansende gebedsvlaggen

Wat een rijkdom schenkt het leven toch. Net ga ik zitten, nou ja, eerder liggen op mijn heerlijk verstelbaar bed en voor ik het weet komen mijn honden bij me zich zachtjes tegen me aan vleien. Net heb ik voor het eerst in mijn hangmat gelegen en een hangmat meditatie gedaan of beter gezegd, die ontstond. Ze hangt in de zon (helaas), over een van mijn moestuinbedden heen. Mijn tuin is klein, dus iedere centimeter is kostbaar. Daar lag ik dan, eerst te puffen van de warmte, voelde hoe mijn hart het even moeilijk had met de volle zon. Maar dan kwam de heerlijk loomte, die het liggen in een hangmat je schenkt, en mijn lichaam, geest en ziel ontspanden.  

Ik was vergeten hoe comfortabel een hangmat is en zeker nu, ik aan het herstellen ben van een operatie en liggend, staand of lopend leef. Af en toe heb ik het zwaar met de dagelijkse taken, zoals de tuin, mijn doggies en het huishouden te rooien; en melig wordt van al het liggen. Ook mijn actieradius is aanzienlijk kleiner de laatste weken. En dat roept van alles op, ook oud zeer en zo van : “Ja hoor, daar gaan we weer." Hoeveel tijd van mijn leven ik niet al noodgedwongen in bed heb geleefd . "Ze moesten eens weten wat dit vrolijke, sterk ogende mensje al heeft overleefd.”

Maar al dat bergt ook geschenken en leren in zich ( niet voor niets zegt mijn meditatie leraar al jaren tegen me: "jouw lichaam is je constante leraar”). 

Het brengt verstilling, een veel rustiger tempo, waarbij ik gezegend ben met een prachtig uitzicht op bomen en de planten van mijn tuin en mijn oren gestreeld worden door het kabbelen van het waterloopje in mijn mini paradijs.

Ook al komen er in die weken natuurlijk ook momenten van  “ik voel me zo alleen”, “ik heb hulp nodig en niemand belt”, “ik heb geen familie”, of ander paniek, verdriet, boosheid, momenten van mijn afgesneden ik-zijn. 

Gevoelens die omarmt willen worden om weer heel te worden en te ontspannen in de altijd aanwezige liefde, die ik dan ook even vergeten was in mijn ik-zijn.

Maar dan herinner ik me dat er nu op dit moment niet wezenlijk iets ernstigs aan de hand is en geef me over aan het geheel, en het vertrouwen in de liefde van het universum, het geheel, of heelzijn vangt me op met angsten en al.

Maar terug naar mijn hangmat meditatie van daarnet. Daar lag ik dan in lome alertheid, de innerlijke rust maakte dat ik opende naar de hemel, waar een vliegtuig zich haastig voort spoedde om mensen naar hun felbegeerde (of misschien gevreesde) bestemming te brengen, terwijl het condensspoor van vergankelijkheid getuigde. 

Toen vielen mijn ogen op de bladeren van de struik die achter mijn schutting groeit, die zachtjes ruisen en de pimpelmeesjes een schuilplek bieden. Dan kunnen ze zeker zijn dat de tocht met de rupsen of andere lekkernijen voor hun kleintjes veilig is. Papa pimpelmees keek me even verschrikt aan, toen hij me daar pontificaal bijna onder hun nest zag liggen, maar hervatte zijn toegewijde zorg snel. 

Er zoomde menig vlieg, bij, en andere gevleugelde wezen door de tuin, hoger zoefde af en toe een kraai door het blauw, en dartelende pollendonsjes zweefden naar ……..

En dan de dansende gebedsvlaggen, die nu half vergaan, glinsteren in de zon en de rafelige randen lijken zelf zonnestralen. Sierlijke dansjes, zachtjes in de wind.  

Wat een weelde, wat een geschenk, hiervan getuige te zijn. Een glimlach van dankbaarheid en Eenheid breidde zich uit in mij, diep van binnen. Even helemaal niets hoeven en, even ben ik de dansende vlag, het fladderende vogeltje, de zwaaiende boom, het water en ook de slak, opgesloten langzaam tot slakken gier vergaan. Ik ben de pijn van mijn wonden, mijn moeheid, de ontspanning van de hangmat en condens van het haastige vliegtuig. En het is goed. Ik hoef niets, ben er al. Wat een cadeau!

En toen, tja, toen kreeg ik zin om dit met jullie te delen.