lieve "klagers"

Lieve  "klagers"

In de trant van de titel van de sarcastische, maatschappijkritische film "Dear white people” heb ik deze titel gekozen.

Deze keer is de blog met wat peper en spijs, wat mijns inziens ook thuis kan horen in spirituele groei. In het kader van dingen oplichten en verhelderen, wil ik het hebben over de Nederlandse (en misschien rijk-west europese) gewoonte van klagen. 

Ik zou zeggen, nee, het van de daken af willen roepen: “get out of your head and smell the roses, hear the birds sing." En bovenal weet te relativeren. Soms zijn we zo opgesloten in ons kleine, beperkte ik, ons zogenaamde lijden, dat we vergeten, dat we op datzelfde moment ook duizenden mooie dingen ter beschikking hebben. Natuurlijk is stilstaan bij je pijn belangrijk, het te voelen, te omarmen; waarna je weer verbinding kan maken met de uitbundige liefde die er altijd is.

Naarmate ik ouder wordt, besef ik me steeds dieper wat een zegen mijn inmiddels bijna 45 jaar van ernstige ziekte is. Het heeft me jong geleerd, en telkens weer wanneer ik maanden met pijn gekluisterd aan bed, het “gewone” leven aan me voorbij zag trekken, hoe belangrijk het is om me op mijn zegeningen te focussen en dankbaar te zijn voor het moois dat er is, zei het “maar” een wolk die voorbij trekt of het feit dat ik op een bed lig en niet in de stof in een tentenkamp met geweerschoten op de achtergrond.

Maar ook merk ik, dat ik soms moeite heb met de ogenschijnlijk kleine dingen waar mensen mee zitten, als zo erg te ervaren, als zij dat beleven. Is dat hard van mij, gebrek aan mededogen? Iedereen heeft immers haar/zijn/hun eigen weg te gaan.

Misschien komt het ook door de vele lieve mensen, die ik heb ontmoet, die onder verschrikkelijke omstandigheden, soms heel jong, zijn overleden. Of de vrienden die gevlucht zijn uit landen waar ze vast zaten, niet veilig waren voor hun leven en dat van hun dierbaren, niet zichzelf konden uiten, geen medische hulp en erger. In deze bijzondere mensen, zie ik zoveel licht, levensvreugde en dankbaarheid met de kleine, dagelijkse dingen, die de westerse mens heel vanzelfsprekend vindt. De westerse mens, die wel aan problemen verslaafd lijkt en zichzelf in zak en as kan denken en praten, terwijl ze alle condities van geluk en meer tot beschikking heeft. Een gezond lichaam, en zo niet, een goede gezondheidszorg en medicijnen. Een dak boven je hoofd, vaak best wel luxe, bed, eten, meer dan genoeg kleding. En zelfs al leef je op bijstandsniveau (en ja, ik kan hierover meepraten omdat mijn wao op bijstandsniveau is) heb je het nog prima, als je verstandig leeft. In Spanje heeft iemand in mijn situatie een wao van 350 euro, en niet dat het leven daar zoveel goedkoper is. 

Ik schrijf dit allemaal omdat ik jullie wil aansporen, uitnodigen en misschien ook wakker schudden. “Tel aub je zegeningen en wees dankbaar voor wat je hebt” Hoe meer je dankbaarheid praktiseert, hoe meer je ook je vreugde voedt. Het helpt echt totaal niet om  alsmaar je ellende te blijven herkauwen! En bovendien zonde van je korte tijd op deze aardkloot. Misschien val je morgen dood neer, en zou dat niet eeuwig jammer zijn als je de vogel die hoorde fluiten vandaag, de regen die viel en de mensen die je tegenkwam vandaag niet met een blij hart hebt kunnen ontmoeten?

En als je echt verdrietig, boos, bang bent, ga het gevoel dan ook echt aan. Doorvoel het en omarm het, dan voelt het zich gehoord en kan het omarmt worden door jou liefde en jullie beiden door de onvoorwaardelijke liefde van het universum.

Maar durf te genieten, te leven, blij te zijn, voor je kloppende hart, je ziende ogen, je ademende longen, je lopende benen, je strelende handen, de zon , maan en de sterrenstof in je bloed. Met een harte-glimlach, jullie Michele